Als letselschadeadvocaat ervaar ik telkens -en dit is de laatste jaren enorm toegenomen- dat aansprakelijkheidsverzekeraars in letselschadezaken regelmatig de hakken in het zand zetten, onderbezet zijn met schaderegelaars en steeds meer bezig zijn om de kosten van de behandeling van een letseldossier door een letselschadeadvocaat af te knijpen, in plaats van bezig te zijn met het treffen van een rechtvaardige en fatsoenlijke vlotte schaderegeling.
Het is volstrekt duidelijk wat gemiddeld een fatsoenlijk uurtarief voor letselschadeadvocaten is, maar desondanks menen aansprakelijkheidsverzekeraars daarover een eigen, van de rechtspraak afwijkend, beleid te kunnen ontwikkelen, waarmee zij de letselschadeslachtoffers te kort doen en waardoor de rechtsbijstand in dat soort zaken enorm onder druk komt te staan. Daarnaast duurt de afwikkeling van letseldossiers veel te lang en moeten de verzekeraars voortdurends worden aangemaand. Veelvuldige wisseling van schadebehandelaars bij verzekeraars is ook aan de orde van de dag. Dat vertraagt de afwikkeling van een letseldossier nog meer. De letselschadeadvocaten klagen daar al jaren over en het Verbond van Verzekeraars, dat de verzekeraars vertegenwoordigt, is bezig met een onafhankelijk onderzoek waarom letselschadeafwikkeling zolang duurt.
Steeds vaker dient de letselschadeadvocaat tot dagvaarding van een verzekeraar over te gaan, terwijl het normaal beleid in de letselschadepraktijk was dat in circa 95% van de gevallen in der minne, buiten de rechter om, een schaderegeling werd getroffen. Ten opzichte van tien jaar geleden moet er helaas veel vaker gedagvaard worden. Letselschade cliënten wachten te lang op een schade-uitkering en de bevoorschotting door verzekeraars is veelal veel te mager. Daarbij speelt dat het afwijkende beleid van verzekeraars over een redelijke vergoeding van de letselschadeadvocaat vaak als breekijzer wordt gebruikt om in letselzaken toch tot een regeling te forceren.
De verzekeraars klagen erover dat het aantal claims toeneemt en daarmee de kosten van behandeling door de advocaten. Dit zullen verzekeraars zelf moeten oplossen door eventueel de premies te verhogen. Een en ander kan niet worden afgewenteld op het individuele slachtoffer wiens leven door een ongeval met zwaar letsel volledig op de kop staat.
Bij medische verzekeraars lijkt de weerstand nog erger te zijn. Dat gaat soms zover dat in een procedure door de rechter desgevraagd zelfs een extra smartengeldbedrag aan het slachtoffer wordt toegekend wegens “secundaire victimisatie”. Eerst is er sprake van slachtofferschap door een ongeval of een medische fout en daarna leidt de veel te trage behandeling en de te lage vergoeding van schade nogmaals tot slachtofferschap. Hier dient een einde aan te komen!
Jan van der Molen
